By Imam Anwar Alawlaki
In one of the houses of Madinah, Umar ibn Al-Khattab (may Allaah be pleased with him), was sitting with a group of his companions. Umar Ibn Khattab (Radiyallahu Anhu) knew what was the most worthy and most valuable and wanted to give the Sahabah a lesson, so they were sitting in a room and he said:
“Taman-nau–make a wish”
One of the Sahabah said “I wish that… this room would be filled with gold, so I can spend it in the path of Allah”
And he said “Taman-nau–make a wish”
Another Sahabah said that “I wish that… this room would be filled with jewels and gems, so I can spend it in the path of Allah” He said make a wish (asked for the third time)
He said “O AmirulMu’minin, we don’t know what to say you want to fill this room with what?
Umar Ibn Khattab (Radiyallahu Anhu) said
“My wish is that Allah Aswajal fills this room with the men like Abu ‘Abu-Ubaidah Ibn Al-Jarraah,
so that I can send them in Sabilillah”
“I wish this room filled with a man like Abu-Ubaidah Ibn Al-Jarraah” and another narration “Abu-Ubaidah and Mu’aadh bin Jabal, so that I can send them to the path of Allah.
Umar Ibn Khattab (Radiyallahu Anhu) is telling us and telling them that your human resources are more important than your financial resources. They are more important than your bricks and moor. They are more important than everything that you have. It’s your human resources that’s count.
Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum) when he passed away, he didn’t leave behind any glamorous buildings. The Masjid of Madinah was mud, the floor was sand, the roof was palm leaves, and drip rain on. And it will drip water on them when it rains.
Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum), he did not pave any roads. He did not establish financial networks of business. He did not leave behind any books. All what Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum) leave behind was Qur’an, and he left it behind not in Mushab not in books. But he left it behind engrave in the heart of Sahabah (RadiyallahuAnhum). That was the product Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum) left behind. That was the effort of the Da’wah of Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum), he left behind the Sahabah, and every blessings that we enjoy today is the result of that. The religion didn’t spread much in the time of Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum). It spreads in the time of Abu Bukr and Umar (RadiyallahuAnhuma)
It spreads in the time of Khalifah of Banu Umaiyah and Banu’Abbas Rasulullah (SallallahuAlaihiwasallaum) has the Sahabah that he trained in Madinah or in Makkah were not many a hundred or hundred plus. These are the ones who start off with him in Makkah, but everyone these men, you could just throw them anywhere in this world and leave them
Leave them alone, they’ve take care of the religion.
Umar ibn Al-Khattab, (may Allaah be pleased with him) is saying: I want such men like Abu Ubaidah and Mu’aadh bin Jabal (RadiyallahuAnhuma), so that I can send them out Fi Sabilillah.
So Tarbiyah is the most important thing. It’s more important than your buildings, more important than the institutions. The most important thing is the Tarbiyah and that is how Islam will carry on
ความสำคัญของการตัรบียะฮฺ
โดย อิมาม อันวาร์ อัลเอาวะลากีย์
ณ บ้านหลังหนึ่งของเมืองมะดีนะฮฺ อุมัร อิบนุ อัลค็อฏฏ็อบ กำลังนั่งร่วมวงอยู่กับเหล่าเศาะหาบะฮฺ
อุมัรอิบนุค็อฏฏ็อบรู้ดีว่าอะไรเป็นสิ่งที่มีค่าและมีคุณค่ามากที่สุดและท่านก็ต้องการตักเตือนให้ข้อคิดแก่เหล่าเศาะหาบะฮฺ ดังนั้นขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ด้วยกันในห้องหนึ่ง แล้วท่านก็กล่าวขึ้นว่า
“ให้พวกท่าน จงแสดงความปรารถนา”
หนึ่งในเศาะหาบะฮฺคนหนึ่งกล่าวว่า
“ฉันอยากให้ห้องนี้เต็มไปด้วยทองคำ เพื่อว่าฉันสามารถที่จะใช้จ่ายมันไปในหนทางของอัลลอฮฺ”
ท่านก็กล่าวอีกว่า “ให้พวกท่าน จงแสดงความปรารถนา”
แล้วเศาะหาบะฮฺอีกคนก็กล่าวว่า
“ฉันอยากให้ห้องนี้เต็มไปด้วยอัญมณี (เพ็ชร พลอย ไข่มุก) เพื่อว่าฉันสามารถที่จะใช้จ่ายมันไปในหนทางของอัลลอฮฺ”
ให้พวกท่าน จงแสดงความปรารถนา (ท่านกล่าวขึ้นเป็นครั้งที่3) หนึ่งในเศาะหาบะฮฺถามขึ้นว่า
“โอ้ อมีรุลมุอฺมีนีน พวกเราไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ว่าท่านต้องการให้ห้องนี้เต็มไปด้วยสิ่งใด?”
อุมัรอิบนุค็อฏฏ็อบกล่าวว่า
“สิ่งที่ฉันปรารถนาก็คือ อยากให้อัลลอฮฺประทานให้ห้องนี้เต็มไปด้วยบุคคลอย่างเช่น อบูอูบัยดะฮฺ อิบนฺ อัลญัรเราะฮฺ
เพื่อที่ว่าฉันจะได้ส่งพวกเขาไปในหนทางของอัลลอฮฺ”
“ฉันอยากให้ห้องนี้เต็มไปด้วยคนประเภท อบู อูบัยดะฮฺ อิบนฺ อัลญัจเราะฮฺ” และบางรายงานกล่าวว่า “อบู อูบัยดะฮฺ และ มุอาซ บินยะบัล เพื่อที่ว่าฉันจะได้ส่งพวกเขาไปในหนทางของอัลลอฮฺ”
อุมัรอิบนุค็อฏฏ็อบกำลังบอกพวกเราและกำลังสอนเหล่าเศาะหาบะฮฺว่า
ทรัพยากรบุคคลนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ สำคัญกว่าปัจจัยด้านการเงิน สำคัญกว่าวัตถุสิ่งก่อสร้าง พวกเขาสำคัญกว่าสิ่งใดๆที่มีทรัพยากรมนุษย์เป็นสิ่งสำคัญที่ไม่อาจประเมินค่าได้
ตอนที่เราะซูลุลลอฮฺ (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) ได้เสียชีวิต ท่านไม่ได้ทิ้งพวกตึกรามบ้านช่องเอาไว้
มัศยิดนะบะวีย์ก็สร้างมาจากโคลนดิน ที่พื้นเป็นทรายและหลังคาปูด้วยใบของอินทผลัม เมื่อฝนตกและก็มีหยดน้ำไหลมาโดนพวกเขา ท่านเราะซูลุลลอฮฺ ไม่ได้ปูลาดถนนใดๆ ท่านไม่ได้สร้างธุรกิจสถาบันการเงิน
ท่านไม่ได้ทิ้งหนังสือใดๆไว้ สิ่งทั้งหมดที่ท่านเราะซูลุลลอฮฺ เหลือไว้ให้พวกเราคือ อัลกุรอ่านและสิ่งที่ท่านทิ้งเอาไว้เบื้องหลังไม่ใช่ในมัสหับไม่ใช่ในหนังสือ แต่สิ่งที่ท่านทิ้งเอาไว้เบื้องหลังนั้นคือสิ่งที่อยู่ในหัวใจของเศาะหาบะฮฺ
นั่นคือผลิตผลจากท่านเราะซูลุลลอฮฺที่ท่านทิ้งเอาไว้
นั่นคือความพยายามในการดะอฺวะฮฺของท่านเราะซูลุลลอฮฺท่านทิ้งเอาไว้เบื้องหลังเศาะหาบะฮฺและความสุขทั้งหลายที่เราได้รับทุกวันนี้ ก็เป็นผลพวงมาจากมันศาสนายังไม่ได้แผ่ขยายมากในช่วงเวลาของท่านเราะซูลุลลอฮฺ มาแผ่ขยายมากขึ้นในยุคสมัยของเคาะลีฟะฮฺอาบูบักรและอุมัร มาแผ่ขยายมากขึ้นในยุคสมัยการนำของบนีอูมัยยะฮฺและบนีอับบาส
ท่านเราะซูลุลลอฮฺมีบรรดาเศาะฮาบะฮฺที่ท่านให้การตัรบียะฮฺในมะดีนะฮ์ หรือในมักกะฮฺเป็นจำนวนที่ไม่มาก ประมาณหนึ่งร้อยหรือร้อยกว่าๆ พวกเขาคือผู้ที่ได้เริ่มต้นเข้ารับอิสลามกับท่านเราะซูลุลลอฮฺในมักกะฮฺ พวกเขาคือบรรดาคนที่เราโยนเขาไปที่ไหนสักที่หนึ่งในโลกใบนี้ และทิ้งพวกเขาปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพัง (ไม่ใส่ใจ) อันเป็นผู้ที่ปกปักรักษาไว้ซึ่งศาสนา
อุมัรอิบนุค็อฏฏ็อบกำลังจะบอกว่า “ฉันต้องการบุคคลที่เหมือนกับ อาบูอุบัยดะฮฺ และมุอาซบินยะบัล เผื่อที่ว่าฉันจะได้ส่งพวกเขาไปทำงานในหนทางของอัลลอฮฺ”
ดังนั้นการตัรบียะฮฺมีความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดมันมีความสำคัญมากกว่าการมีตึกรามบ้านช่องมีความสำคัญมากกว่าสถาบันใดๆ สิ่งสำคัญที่สุดคือการตัรบียะฮฺ และนั่นเป็นเหตุให้อิสลามสามารถดำเนินอยู่ได้ต่อไป
Ash-Shifaa 